Goed voor de lijn...

Het nadeel van taartenbakken als hobby is dat je je eindproduct óf op moet eten, óf in de vriezer moet stoppen om later op te eten...óf aan iemand anders moet geven! En dat vind ik eigenlijk het allerleukste: Mooie taarten maken voor een ander! Ik begon met een paar cadeautaartjes:

Het eerste echte taartje was als verrassing voor mijn ouders. Zij waren op 8 april dit jaar 30 jaar getrouwd en onder het mom van beter laat dan nooit vierden wij dat op 1 mei tijdens ons feestelijke weekje vakantie in St. Maartenszee! Samen met Salomé en Jet maakte ik deze liefdevolle taart! Wouter wilde ook graag mee "kleien", maar aangezien het grootste deel van 't materiaal in zijn mondje verdween is hij toch maar buiten gaan spelen met Oom Kees!

Mijn tweede taartje was een "tegoedbon" voor een kano-tochtje door de Utrechtse grachten. Het was mijn marsepeine vuurdoop...tot dan toe had ik alleen met (het een stuk minder lekkere) rolfondant gewerkt! Het kano-en moet nog plaatsvinden, maar de tegoedbon viel in elk geval (letterlijk en figuurlijk) in de smaak!

Toen ik een week later van Salomé (mijn schoonzusje) een mooie bolle ovenproof rvs schaal kreeg wilde ik heel graag een boltaartje maken! Ik had al zulke leuke voorbeelden gezien op internet... kon ik gelijk eventjes oefenen met bekleden... nou hier onder staat het eindresultaat, maar de weg ernaar toe was niet zonder horten of stoten! (lees het hele verhaal  met foto's op de blog van mijn moeder!) Mijn opa vond het een prachtig verjaardagscadeau! 

Al die cadeautaarten zijn gelukkig goed voor de lijn!

Nu ga ik hard werken aan mijn eerste echte (tweelaagse) stapeltaart! Wouter wordt a.s. zondag 2 jaar en dat verdiend natuurlijk wel een heel speciale taart! 

Veel liefs,